gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

maandag

pubers

Zon op de auto. Nieuwe Opwekking CD aan. De opgewonden stemmen achter in de auto, de zweetlucht, piepjes van mobieltjes. Op weg naar Opwekking. Spanning voor de vier oudste pleegjes die ik mee heb. André blijft thuis met de jongere kinderen en de kinderen die zo'n groot evenement niet aan kunnen. Teveel van alles. Dus is de rust thuis beter.
Dit is het beeld van alle dag aan het worden in ons gezin. Dit jaar weer twee kids naar het voortgezet en ons gezinshuis is een echt puber huis. Met alle daarbij horende perikelen.
Hangende pubers overal. In de bank zit je niet maar hang je. Alleen, met elkaar, over elkaar heen of ondersteboven. Maakt niet uit. Je hangt. Is het wat beter weer dan verplaatst de hang jeugd zich naar de tuin en hangen ze in de tuin. Ben ik op zoek naar een plek om te zitten kan ik die meestal niet vinden. Want overal hangen ze en nemen ze dus meer ruimte in dan nodig is. Als ik vraag of ik ook even mag zitten en of ze een beetje stiller willen zijn verplaatst de boel zich naar de speelkamer.  En met in hun handen vastgeplakt hun mobiel. Als de één iets grappigs heeft gevonden duiken ze met z'n allen op dat ene mobieltje. En dan heb ik het nog niet over die lucht gehad. Die lucht die pubers soms verspreiden. Want onze pubers hebben bijna allemaal een hekel aan douchen. Dus dat doe je zeker niet een keertje extra als je niet fris meer ruikt maar spuit je gewoon een fles deo leeg op je kleding. Dat dit niet bepaald een lekkere geur verspreid ruiken ze niet. En als je er al iets van zegt kijken ze je aan of je chinees tegen ze praat. Of dat je het over iemand anders hebt. Ze kijken soms zelfs niet op van hun mobiel maar brommen wat onverstaanbaars als antwoord. Om dan weer onverstoorbaar door te gaan met waar ze mee bezig zijn. Hangen, lachen, veel lachen, kibbelen. Ook dat ja, veel kibbelen.
En toch geniet ik zo van dit stel. Zo gegroeid en vaste grond gekregen. Zo hun eigen weg leren kiezen. Het weekend was nat en koud, maar zo goed om dit met elkaar te beleven. En dan zie je soms ook weer even hun kwetsbaarheid. Hebben ze je nodig weer zo hard nodig omdat alles weer even eng en onbekend is. Ik moest zelf echt even aanpakken. Want alles moest, omdat het regende, in de tent gebeuren. En daar moest dus ontbeten worden. Ik zag mezelf al liggen tussen de beschuit kruimels en hagelslag. Maar ik had geen keus. Ik kon ze moeilijk buiten zetten in de regen. En het viel eigenlijk allemaal best mee. Op het inregenen na dan...Nat kussen, extra dekbed nat.
En toen moest er worden opgeruimd. En dan komt dat heerlijke pubergedrag weer om de hoek kijken. Helpen? Ehh, oh ik wist niet dat ik moest helpen. Moet IK dat doen dan?
Maar al met al heb ik een heerlijk weekend gehad.
Het is iedere dag weer leven bij de dag. Iets plannen lukt vaak niet omdat er altijd wel iets gebeurd.
En toch probeer ik iedere dag weer te kijken naar alles wat wel goed ging. Naar al die mooie momenten die er iedere dag weer zijn. En als het soms even zwaar is? Ik het soms even niet meer weet? Omdat we iedere week geconfronteerd worden met kinderen die een plek nodig hebben en er geen plek is. Omdat er zoveel mensen op ons pad komen die bijna bezwijken van zorgen rondom hun kinderen. Omdat ik voor de zoveelste keer hetzelfde moet zeggen en uitleggen. Dan mag ik het weer loslaten en bij God brengen. Het leven met en begeleiden van kinderen met een bijzondere zorg vraagt veel van ons. Maar zolang ik mijn oog gericht mag houden op God die mij steeds weer energie en liefde geeft kan ik er ook zo enorm van genieten.
Ik kreeg van iemand het volgende lied mee en dat sprak me zo bijzonder aan.
Het bemoedigd mijzelf maar het is ook zo toepasselijk voor onze kinderen. Die zoveel krampachtig willen vasthouden omdat dat hun veiligheid geeft. Loslaten voelt zo eng en onveilig. Leren vertrouwen is zo moeilijk.

https://www.youtube.com/watch?v=KxLoRuQiy1g

Je houdt je op de been
iedereen verwacht dat je sterk bent
Maar het leven raakt je soms vanuit het niets
je kunt amper overeind blijven staan
Als je moe van het vechten bent
Gevangen door je eigen controle drang
Ik zeg je: Er is vrijheid in overgave
Laat het los en laat het gaan.

Wanneer je neergeknield wacht
en de antwoorden lijken zo ver weg
Weet dat je niet alleen bent,
Stop met vast te houden en laat je vasthouden door Hem
Jouw wereld valt niet in elkaar, het valt juist op zijn plaats
Ik ben op de troon
Stop met zelf vasthouden
Maar laat je vasthouden
Gewoon worden vastgehouden

Als je gericht bent op de storm
zul je je afvragen of Ik nog van je hou
Maar als je ogen gericht zijn op het kruis
weet dat Ik altijd ben en ik dat altijd zal blijven

Er zal geen traan worden verspild
En na verloop van tijd, zul je begrijpen
ik creëer nieuwe en mooie dingen vanuit de as
je leven is in Mijn handen

Wanneer je neergeknielt wacht
en de antwoorden lijken zo ver weg.
Weet dat je niet alleen bent,
Stop met zelf vast te houden en laat je vasthouden door Hem
Jouw wereld valt niet uit elkaar, het valt juist op zijn plaats
Ik ben op de troon
Stop met zelf vasthouden\Maar laat je vasthouden
Gewoon worden vastgehouden
Door Hem

Hef je handen op, richt je blik op Mij
in de storm zul jij Mij vinden
En waar je bent, ik hou van je en ken je hart
Kom bij Mij en vind rust in de armen van de God
die je niet zal laten gaan

Wanneer je neergeknield wacht
en de antwoorden lijken zo ver weg
Weert dat je niet alleen bent
Stop met zelf vast te houden en laat je vasthouden door Mij
Jouw wereld valt niet uit elkaar, het valt juist op zijn plaats
Ik ben op de troon
Stop met zelf vasthouden\Maar laat je vasthouden
Gewoon worden vastgehouden
Door Mij







Geen opmerkingen:

Een reactie posten