gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

zondag

nieuw pleegje

Tienduizend redenen tot dankbaarheid. Het lied galmt nog na in mijn hoofd als ik even later buiten zit. Even in de zon. na al die kou, regen en zelfs natte sneeuw, is dit een verademing. De kinderen dartelen in de tuin. Ze zijn vrolijk en zijn blij eindelijk weer buiten te kunnen spelen of gewoon even zitten. Tienduizend redenen tot dankbaarheid. Soms denk ik (of voel ik me zo) dat ik geen enkele reden heb. Dan ben ik moe en even klaar met de rommel, de was en de strijk, de enorme hoeveelheid boodschappen, kibbelende kinderen, brutale monden en alle verdere grote en kleine zorgen. Dan denk ik: is dit het nu? Ik kijk naar de kinderen, spelend in de tuin, elkaar overschreeuwend om toch maar gehoord te worden, en dan ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik voor deze zeven kinderen mag zorgen. Ik ben erbij als ze verdriet hebben, als ze blij zijn, bij hun successen en opgroeien. Dan ben ik dankbaar, zelfs als ons gezinshuis schip zich op dit moment aardig in zwaar weer bevind. Sinds een week is er een nieuw kind. Alle kamers weer gevuld. Maar oh wat geeft dit toch telkens weer een heftige reactie. Kibbelen over wie er al het langst in het gezinshuis woont, over de regels die de één al wel kent en de ander nog niet, over vakantie die ze al dan niet gehad hebben. Niet onder willen doen voor elkaar. Ik snap het allemaal wel, maar na zo'n dag ben ik blij dat ze in bed liggen. En dan is het ook nog vakantie.Dus die bedtijd is ook wel wat later dan anders. Dus veel tijd voor onszelf is er op dit moment niet. Maar dan zijn er van die mooie momenten die de dag weer kleuren.
Woensdag zijn we gaan bowlen en daarna wokken. En wat genieten de kinderen dan. En ik natuurlijk ook.

Afgelopen vrijdag ben ik met de kids naar een survival hal geweest. Als ik ze dan zie genieten. Hoog bovenin ben ik het gekibbel op de heen reis alweer vergeten.


Ons nieuwe pleegje heeft zijn plekje al aardig gevonden. Natuurlijk is er nog veel aangepast en gewenst gedrag. Maar toch is de klik er met de andere kinderen. En zijn jongste broertje woont ook al bij ons. Dus wennen gaat dan een stuk makkelijker. Na een paar dagen vroeg hij: Jenny waarom doet u steeds een ander verhaaltje? Ik kijk hem vragend aan. Een ander verhaaltje? Wat bedoel je? Nou, als we gaan eten mag je nog niet beginnen en dan gaat u eerst een verhaaltje doen. Oh, bedoel je dat. We bidden dan eerst en danken voor het eten. Is, als ik erover nadenk, heel raar voor een kind dat dit niet heeft meegekregen en al wat ouder is. Gaan al die mensen ineens zomaar hun ogen dicht doen en gaat er iemand zitten praten tegen..ja tegen wie. En dan zijn er zes andere pleegjes die het wel even uitleggen. Zo maande onze jongste zijn papa toen hij een belcontact had om ook te bidden. Papa begreep hem eerst niet. Pleegje vroeg: kent u de Heere? Na even nadenken vroeg papa: bedoel je God? Ja die bedoel ik. U moet wel bidden hoor want God helpt je dan echt: zegt pleegje overtuigend. Worden als een kind. Ik zie het letterlijk gebeuren. Zo onbevangen als ze nog zijn.
Vakantie. Het is maar wat je ervan maakt. Wat langer op bed. Wat minder in huis doen en iedere dag iets leuks doen. Koekjes bakken, een filmochtend of middag, bowlen of een dagje uit. We maken er wat leuks van ook de komende week. Na allerlei dingen regelen voor ons nieuwe pleegje, boze buien, kibbelende kinderen en kotsende kinderen (ook dat hadden we nog) komt er zeker een eind aan de vakantie. En die sluiten we af met een vrij weekend. Heerlijk vooruitzicht.
En dan krijg je ook nog eens zo'n geweldige bos rozen van manlief.
Ondanks alle storm in ons gezin en gezinshuis ben ik zo trots en dankbaar. Tienduizend redenen? Ontelbaar veel redenen tot dankbaarheid.
.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten