vakantie

De wekker gaat. Kreunend stap ik uit bed. Waarom wilde ik dit ook alweer? Zo vroeg vertrekken? Het is half vijf. De kinderen staan wonderlijk wel direct naast hun bed als ik ze roep. Het lijkt erop dat ze helemaal niet geslapen hebben. Het is nog donker. Zachtjes komen ze allemaal naar de woonkamer. Gespannen koppies. Slaperig, maar ze hebben er zin in. Als we eenmaal op weg zijn komt ook bij mij iets meer rust. Vrijdag zijn de mannen vertrokken. Om zes uur zijn ze gaan rijden. Vroeg, maar met het oog op de drukte. Dus alle bagage is al weg en dat scheelt een hoop. Vrijdag is het huis even met bezemen gekeerd. Alles schoon en opgeruimd. En nu kan ik gaan genieten. Zover als dat lukt met zes pleegjes. Als om kwart over vijf de taxi voor staat breekt de spanning een beetje. We gaan..
Aangekomen op Zaventem is het zoeken waar de taxi ons kan afzetten. De strook waar je vroeger kon worden afgezet bij de vertrekhal is dicht. Overal zie je politie en hekken staan. We stappen maar ergens uit en lopen verder. Dat is het handige als je alleen handbagage bij je hebt. Voor we de vertekhal in mogen staat een enorme rij mensen. Mannen tot op de tanden toe bewapend staan om de paar meter met woeste blikken voor zich uit te kijken. Iedereen wordt gecontroleerd. Zomaar doorlopen is er niet bij.Twee pleegje vinden het maar wat interresant die wapens. Het is inponerend. Maar als ik erover nadenk vraag ik me af of het echt zoveel veiliger is. Wat nou als zij er ook hadden gestaan tijdens de aanslag? Was het dan niet gebeurt? Ik geloof er niets van. Voor we weg gingen hebben we het er nog over gehad. De kinderen waren er best mee bezig. Wat nou als er weer iets gebeurt als wij er zijn, wat dan? Als je hierover met elkaar praat en de kinderen aan het woord laat is het grappig om te horen hoe ze elkaar onderwijzen. Veilig? Ben je eigenlijk nergens. Veilig zijn we bij God en Hij gaat met ons mee. 
Voor twee pleegjes is vliegen nieuw. Maar als snel wilde de jongste het rolluikje dicht doen en op zijn tablet. De ander keek rond of hij in de auto zat. Ik vond er niks aan hoor, zegt hij. Zo bijzonder hoe verschillend deze kinderen hun emotie uiten of niet uiten. Of dat emotie er gewoon niet lijkt te zijn. Aangekomen in Madrid hadden we een tussenstop. Maar tijd om te eten was er niet. We moesten een heel eind lopen en nog een stuk met de metro naar onze vertrekhal. Bij de metro was het druk. Heel druk. De eerste was vol en we stonden toen aardig vooraan. Ik heb de jongste vast. De andere kinderen staan achter me met onze dochter. Als de metro aankomt duw ik mezelf erin. Ik kijk om en zie niemand. Twee andere pleegje kunnen zich er nog tussen wurmen maar dochterlief met drie pleegjes staat nog op het perron. De deuren gaan dicht. Ik roep nog duw er gewoon in. Maar het was te laat. De mensen om ons heen hebben in de gaten dat mijn kids daar nog staan en proberen de deur nog open te doen maar dat lukt niet meer. Sommige slaan hun hand voor hun mond en ik zie de schrik bij hun. Thirza gebaart. Ik weet wel waar ik heen moet. En weg gaan we. Ik vind het niet grappig. Ik weet wel dat Thirza dit kan en ze komen straks ook heus wel daar aan. Maar ik ben ook bezorgd. Als wij aangekomen zijn wachten we op de volgende metro. Dat duurt niet lang en we zijn weer bij elkaar. 
Als we landen in Vigo is André met de jongens ook al aangekomen. Ze wachten ons buiten op. Wij nog best fris maar zij heel vermoeid. Het is ook best een pittige reis. Heel mooi maar lang. We huren nog een auto erbij en gaan richting ons huis. Het is 13.00 uur en we mogen er pas om 16.00 uur in maar we hebben ook echt honger. Dus bijna bij het huisje zijn we gestopt bij een camping met restaurant en hebben eerst eens heerlijk friet gegeten. 
Om vier uur komen we bij het huis aan. Het is een prachtig huis. Groot met een zwembad. Voldoende slaapkamers om de pleegjes ook apart te laten slapen. En dat hebben sommigen toch echt nodig. Een eigen plekje, ook op vakantie. De eigenares van het huis is er nog. Ze is net klaar met schoonmaken. En het is ook echt schoon. Ze verwelkomd mij met een knuffel. Alsof ze ons al jaren kent. Of zou dit gewoonte zijn hier? Als ze met ons in gesprek gaat staren we haar even aan. Eh, Engels? Nee, alleen maar Spaans. En dat is nu net een taal die wij echt niet kunnen volgen. Maar ze praat gewoon door. Er komt een waterval van woorden over ons heen. Maar met behulp van google translate komen we toch wat verder.
We ruimen de auto leeg en delen de kamers in. Dat is snel gedaan en de kinderen gaan zonder mopperen akkoord met hun plekje. Het huis is heerlijk ruim. De tuin enorm. En praktisch. Aan het eind van de tuin is een poortje dat toegang verschaft tot de zee. De vakantie is begonnen.