Spanje

Bam. Het grote hek vliegt met een knal dicht. Pleegje is weg. Boos. Heel boos. Gelukkig hebben we nauwelijks buren. De huizen die om ons heen staan lijken uitgestorven leeg. Het is ook snikheet. Bijna 38 graden dus waarschijnlijk houden de Spanjaarden hun siësta.  Maar een wegloper die boos is in een vreemde omgeving en een andere taal is even wat anders dan een wegloper thuis. De andere kinderen kijken even verstoord en gaan dan weer verder met waar ze mee bezig waren. En dat is in het water spelen en elkaar erin duwen. En dat vind pleegje wel leuk,. maar niet als hij geduwd wordt en erin valt. Hij kan niet tegen zijn verlies: schreeuwen de andere kinderen. Het is zo warm dat ik ook maar een poging waag om in het water te komen zonder gespetter en geduw. Dat lukt aardig.

Al snel hebben we het Spaanse ritme te pakken. Lang op bed (met behulp van die heerlijke rolluiken waardoor het lang donker blijft in de kamers van de kinderen). En laat naar bed. Uit eten gaan kan pas na acht uur in de avond. De kinderen genieten. De eerste week hebben we wat uitstapjes gedaan en dat was maar goed ook, want na een paar dagen merken we toch dat het lontje korter word en er  behoorlijke boze buien komen. Want een paar van onze kinderen hebben toch moeite met de verandering. Andere gewoontes. Ander eten en ander ritme. Dan is het goed om ook gewoon bij het huis te blijven en daar te genieten van de zon en de zee. Want bij de zee hebben ze zich goed kunnen vermaken. Als het eb was konden ze de keien op en was er een stukje verderop een rotswand met zee sterren. Die haalden ze er dan af en droogde ze. Ze zijn hier dagen zoet mee geweest.

Maar als het dan zo mis gaat dat er één wegloopt is het niet echt gezellig meer.
 Ik word er toch echt een beetje erg moe van. Is dit vakantie? Iedereen komt uitgerust terug maar ik dood vermoeid. En we zitten nog maar op de helft. Manlief zegt: laat hem maar even gaan en negeer het even. Dat is even lastig maar we zwommen gewoon door met elkaar. Na een half uur is zoonlief even gaan kijken of hij zag waar pleegje was. Nergens te bekennen. Dit is niet echt leuk en ik ga me zorgen maken. Na drie kwartier ben ik zelf gaan kijken. Ik zag hem van een afstandje op een stukje weiland dicht bij het huis. Ik ben weer terug gegaan. Meekomen als ik hem kom halen zal zeker niet lukken, maar nu ik weet dat hij in de buurt is vind ik het prima. Kort daarna komt pleegje aan. De poort gaat langzaam open. Wij zitten aan de chips. Plons. Daar ligt hij in het water. Net of er niets gebeurt is. En wij doen ook net of er niets gebeurt is. Hij probeert het nog even door te zeggen: ik ben bij de zee geweest hoor. Maar iedereen negeert deze uitspraak
 Als we uit eten gaan gebeurt het weer. Hij wil geen eten. Hij wil niet kiezen. Zijn ogen zitten vast in de gokautomaat die in het restaurant staat. We pakken hem op en zetten hem met de rug daarna toe maar dan zitten zijn ogen weer vast in de Tv die aan de andere kant staat. Ik wil geen drinken. Maar met zoveel hitte, moet je drinken. Het is maar goed dat de omstanders niet verstaan wat hij allemaal uitkraamt.
 De rest van de week verloopt stroef want alle kinderen reageren op hun manier op een boos pleegje. Toch is het ondanks dat een heel fijne vakantie geweest en hebben ze genoten. En natuurlijk hadden we het weer mee. Temperaturen tot 38 graden. Dan is het heerlijk om in het zwembad te liggen en laat te eten en als de zon allang onder is pas naar bed te gaan. Want met recht heb ik ondervonden wat het is om het Spaans benauwd te hebben. Wat waren de nachten soms warm.
Naast de strijd momenten zijn er ook leuke momenten geweest en was het echt vakantie.
We gingen met alle kinderen op bezoek bij mijn oom en tante. Mijn tante is getrouwd met een Spanjaard en woont al jaren in Spanje. En wij zaten nog geen tien minuten bij hen vandaan. Dus daar zijn we een paar keer geweest. En we moesten natuurlijk komen eten. Met z'n elven. En brandewijn maken. Dat vinden de kinderen helemaal geweldig. De kinderen genoten van deze oma en opa. Spaans maar toch ook Nederlands. Zo gastvrij en genietend van onze kinderen. Als de kinderen vragen of ze weer van die lekkere pannenkoekjes maakt zorgt tante dat er, naast de twee enorme pizza's die ze gemaakt heeft, ook nog pannenkoekjes zijn.

Het is zo bijzonder om bij hen te zijn. Na een moeilijke tijd van ziekte toch zo voor ons weer klaar staan. We zijn echt dankbaar dat we mijn oom Remon en tante Hermien en neef Frank en neef Simon weer hebben mogen ontmoeten.
Familie. Je bent met elkaar verbonden. Je hebt een gezamenlijk verleden in de familie lijn, herinneringen. Moeilijke momenten. Gouden momenten. Kostbaar.

En toen was ik ook nog jarig in de vakantie. Ook dat was weer zo'n mooi moment die onze vakantie kleurt. De kinderen hadden mij op het hart gedrukt te blijven liggen in bed. Ook als ik herrie hoorde. Tja, dat is voor mij best lastig ja. André wilde al naar beneden gaan maar werd ook terug gestuurd. Weg, weg. Dus die is maar aangekleed naast me komen liggen. En daar kwamen ze hoor. Netjes wordt er aan de deur geklopt. En dienbladen worden binnen gebracht. Ontbijt op bed. En wat voor ontbijt. Ze kunnen wel een ontbijtservice beginnen. Zo heerlijk. Toen alles op was kwamen ze één voor één weer binnen om de rommel mee te nemen. En toen ik beneden kwam was er of er niets was gebeurt in de keuken. Alles netjes opgeruimd.

Ze kunnen het wel. Samenwerken al het moet. En opruimen als het moet.

Twee weken vakantie komen ten einde. De terugreis gaat met wat donderwolken en wat zonneschijn. Ons pleegje kreeg een donderwolkje in Madrid op het vliegveld. En daar wilde hij weer weglopen. Ik moest hem even bij zijn nekvel pakken. Hij begon hard te roepen dat ik hem mishandelde. Maar niemand reageert. Na een poosje schijnt de zon weer en kunnen we nog even winkelen en eten voor onze volgende vlucht gaat. Ook op het vliegveld in België is het weer puzzelen waar onze taxi staat. Goed geregeld is het niet echt daar op dit moment. Maar met een uurtje vertraging komen we toch bij onze taxi en gaan we huiswaarts. Het einde van een heerlijk Spaanse vakantie. Het zal zeker niet de laatste keer zijn dat we dit deel van Spanje zien.