kerst

We lijken wel kinderen uit Afrika die een schoenendoos krijgen. Een schaterlach was het gevolg van deze uitspraak. De mond waaruit deze uitspraak komt lacht er het hardst om. De brenger van dit geluk staat er lachend bij. Onze kinderen waren opgegeven bij Stichting het Vergeten Kind. Die deelt deze dagen kerstpakketten uit aan kinderen die in een instelling of gezinshuis wonen. Vragend zegt één van de pleegjes: ben ik een vergeten kind dan? Ik leg hen uit waar deze stichting voor staat. En dat het echt wel een verschil is of je in een gezinshuis woont zoals zij of dat je in een instelling woont. Zoals veel kinderen en jongeren. Onze pleegjes voelen zich thuis ondanks dat ze niet thuis bij hun ouders wonen. Maar toch genieten ze wel echt van deze verrassing. Zeven grote dozen worden er binnen gebracht en de achtste doos is voor iedereen. Het is zo'n leuk gezicht als je ze die dozen ziet open maken. De spanning: wat zit erin? En tijdens dat nieuwsgierig kijken wordt deze uitspraak de kamer in geslingerd. We brullen allemaal van de lach. Pleegje moet er zelf het hardst om lachen." Is toch zo zegt ze". "En we zijn nog bruin ook". "Maar ik niet" bromt een ander pleegje. "Jaaa, alleen jij niet".

Rustiger worden de kinderen zeker niet. Sintavond is voorbij en er wordt weer toegeleefd naar Kerst en vakantie, en wat we dan allemaal gaan doen. Ons laatste vrije weekend dit jaar brachten we samen door in Amsterdam. Het was weer even heerlijk om niets te moeten. Heerlijk uit eten, winkelen en uit bed komen als je zin hebt (niet wakker worden van pleegjes met alarmen op de deur die dan even laten weten dat ze wakker zijn). We hadden het even nodig. Straks is alles twee weken thuis.

En nu is het Kerst. De koelkast puilt uit, evenals de voorraadkast. Met zoveel gezinsleden en de kinderen die thuis komen eten is dat al snel het geval. Als ik vrijdag mijn boodschappen ga halen loop ik regelrecht in een soort van gekkenhuis. Winkelkarren net niet op. Ik sta in de file om de winkel in te komen en bij de schappen te komen. Mensen duwen elkaar weg.
Ik denk terug aan het gesprek met onze pleegjes naar aanleiding van de kerstpakket dozen die ze kregen. natuurlijk waren ze er heel blij mee. Maar, ik ben geen vergeten kind hoor: aldus een van onze pleegjes. Hierdoor ontstond een gesprek. Over de vele kinderen die in een instelling wonen. Over kinderen die wel thuis wonen maar soms onder slechte omstandigheden. Niet de kinderen in Afrika of waar dan ook. Maar kinderen in ons eigen land. Jaarlijks zijn 119.000 kinderen slachtoffer van kindermishandeling. Zoveel kinderen die echt vergeten worden. En wij? Wij hebben jullie. En het is fijn hier.
Dan komt er maar één woord naar boven. Dankbaarheid. Wat ben ik dankbaar voor wat ik kan en mag doen. Voor deze kinderen die in ons gezin gebracht zijn. Maar dan gaat mijn hart ook uit naar al die kinderen die het minder hebben getroffen. Ik trotseer de gekte in de winkel en laad mijn kar vol met de boodschappen. Ik moet deze kinderen toch een gezellige kerst bezorgen.
Toch kan ik me niet aan het onaangename gevoel onttrekken. Waarom doen we dit? Waarom doe ik dit? Waar gaat het om met Kerst en wat wil ik de kinderen meegeven?

De drukte ebt langzaam weg. Ik luister naar het geschal van de cd van pleegje. Stille nacht, heilige nacht.... En dan, geschreeuw en gegooi. Van een ander pleegje. Stille nacht?  ...moeder. Ik maak alles kapot. Bam. ik ga maar eens kijken wat er gebeurt. In de kamer van pleegje liggen zijn spullen al overal heen. De deur van zijn kast is ingetrapt. Verbaasd kijk ik naar die kast. Hoe kan dat? We hebben speciaal kasten gekocht die tegen een stootje kunnen. Maar zo'n stoot was hij niet tegen bestand. Bij nader inzien toch wel, want na reparatie van manlief is er niets meer van te zien.  
Zo rollen we van gezellige momenten in boze buien.

Vandaag zijn de kerstdagen voorbij. De vakantie nog lang niet. We hebben er een logé bij deze dagen. Ook dat geeft bij sommige pleegjes weer even gestuiter. Op naar oudejaarsavond.