Donderdag lees ik het bericht dat nu ook alle Makro en Sligro winkels open zijn voor iedereen. Ik dacht: kan ik beter nu even gaan voordat het ook daar een gekkenhuis is. Het viel mee, maar drukker dan normaal was het wel. Op de parkeerplaats was het een gekrioel van auto's. Iedereen wil zo dicht mogelijk bij de deur staan. Ik rij mijn kar terug en sta even stil, omdat er voor mij een auto die op een plek wilde gaan staan dicht bij de deur en op het laatste moment NP zag staan, achteruit komt. Ik zwaai en roep. Hij stopt. Maar direct wordt ik vanachteren aangereden door een andere auto die ook achteruit kwam. Vol in mijn rug. Gaat het mevrouw, roept er iemand. Een oud mannetje die zijn auto aan het inladen was maakt een vuist en roept tegen de chauffeur wat verwensingen. Maar alleen die mevrouw komt even naar mij toe. De auto wil wegrijden. Maar ziet toch waarschijnlijk de opschudding die hij veroorzaakt heeft. De bijrijder komt uit de auto en vraagt of het gaat. Ehh, nee niet echt, je rij net vol in mijn rug. Ik loopt verder om mijn karretje weg te brengen. Het gaat wel hoor. Als ik terug naar mijn auto loopt vraagt mevrouw nog of het echt wel gaat. Lukt wel, hoor ik mezelf zeggen. Pleegje zit in de auto. Zij was al gaan zitten en heeft niets meegekregen van wat er gebeurde. Ik voel mijn rug en nek. Thuis gekomen bedenk ik me dat ik beter even het kenteken op had kunnen schrijven. Want wat nou als ik last blijf houden.
De jongste pleegjes zijn gevieren naar buiten gegaan. Toch maar weer proberen of het lukt. Maar nee. Binnen vijf minuten staat er 1 binnen. Huilend want ze schelden hem uit en willen zijn bestuurbare auto kapot maken. Ik geef hem een pluim dat hij uit de situatie is gegaan en niet verder is gegaan met ruzie maken. Ga maar in de speelkamer rijden met je auto. Normaal mag dat niet, maar nu moeten er soms even uitzonderingen gemaakt worden. Hij is nog maar net naar de speelkamer of nummer twee komt zich al huilend melden. Nu schelden en pesten ze hem. Ik geef ook hem een pluim dat hij niet terug is gaan ruzie maken en ook hij kan naar de speelkamer. Maar doet u er niets aan dan dat ze me pesten? Nu even niet. Straks mogen jullie twee op de PlayStation en zij blijven buiten. Zijn gezicht klaart op. Samen spelen ze nog een half uurtje binnen en mogen dan op de PlayStation. De twee ruziemakers voelen waarschijnlijk al nattigheid want zij durven niet komen vragen of ze schermtijd mogen. Ze weten de consequentie van pestgedrag.
Vandaag hadden we onze eerste zieke ook al thuis. Hoesten en hoofdpijn en heel moe. Dus een dag in bed blijven en geen contact met de anderen. Het avondeten verloopt redelijk rustig. De borden blijven in elk geval staan en heel. Dan moeten we nog video bellen met een moeder. En beslissen we samen dat het logeren dit weekend niet door gaat. Het is op dit moment even niet verstandig. Pleegje neemt het goed op. Hij snapt het gelukkig wel. Het is ook zo verschrikkelijk moeilijk voor deze kinderen. Alles wat hen houvast en zekerheid gaf ligt overhoop. Geen school, geen bezoeken, geen logeermomenten, geen zorgboerderij en geen sport. Misschien kunnen we dan gezellig gaan wokken: roept er één. Want er is vandaag een pleegje jarig. Kan dat ook al niet? Gezellige verjaardag. Moedeloos worden ze ervan. Alles is gewoon dicht. We kunnen dus helemaal niets gaan doen? We moeten het met elkaar gezellig maken. Als de twee jongste kinderen naar bed gaan neem ik een emmer sop en de stofzuiger mee. Deze twee kamers eerst maar doen zodat ze morgen weer schoolwerk kunnen doen. De speelkamer ook direct mee genomen en de was. Dit ruimt even op. Morgen de rest. Als alles op bed ligt ben ik moe.
Vrijdagochtend gaan alle kids weer aan de slag. Het lijkt erop dat het wat beter opstart. Het is wel even plannen. We hebben 1 gezamenlijke computer. 1 kind heeft een eigen laptop en 1 kind heeft een laptop van school. En 1 kind werkt. Maar dan blijven er nog vijf over die om beurten hun werk op de computer moeten doen. Als iedereen aan het werk is komt ook mijn hulp. Wat ben ik blij dat zij wel komt. Even goed door het huis heen soppen. Eind van de ochtend is mijn huis netjes, zijn de kinderen klaar met hun school werk (zonder al teveel gemopper) en zijn ze de middag lekker vrij.
Ik ben blij met de scholen waar de kinderen op zitten. Ze hebben allemaal hun best gedaan om ervoor te zorgen dat de kinderen kunnen werken. Regelmatig belt er een juf of meester hoe het gaat. Een pluim voor hen!
Als er verder goed wordt gespeelt mogen de kids na de koffie een film kijken. En dat vinden ze echt wel leuk. Dus doen ze ook goed hun best.
Zo gaan we rustig het weekend in. Geen zieken meer, genoeg boodschappen om zaterdag toch nog even aandacht aan de verjaardag te besteden van ons eerste pleegje dat 18 jaar is geworden. En even uit te rusten. De eerste week thuis hebben we best goed gedaan.
Als ze 's avonds op een rijtje in pyjama op de bank zitten met een bak chips op schoot en genieten van de film (de tweede vandaag), ben ik dankbaar. Het blijft ondanks alle strubbelingen en heftige momenten toch het mooiste beroep dat er is. Gezinshuisouder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten