Coronavirus. Overleven in het gezinshuis. deel5

Ik klap de deur achter me dicht. Het is me nu echt even teveel. En voordat ik dingen ga zeggen en doen waar ik spijt van krijg, stap ik er even uit. Pleegje kijkt me met grote ogen aan. Die heeft de pech dat dit de laatste druppel is. De wind snijd in mijn gezicht. Het doet me even goed. De polder in met de zon die bijna onder gaat. De lucht tekent het avondrood. Ik vraag mezelf vertwijfeld af wat er met me gebeurt. Hoe het komt dat ik nu lijnrecht tegenover manlief kom te staan. Bedoelen we hetzelfde of niet? Onze aanpak is altijd duidelijk. Maar niets is meer duidelijk in deze crisis. Stond het met één pleegje voor de crisis al op scherp en was het op het randje van redden we het of valt pleegje om. En ja. Nu valt pleegje om en valt ons hele gezinshuis mee. En moeten de andere het bekopen met een gezinshuismoeder die geen geduld meer heeft. De tranen rollen over mijn wangen. Toch wel heerlijk om je even te kunnen laten gaan. Niemand die hier last van heeft of met allerlei vragen komt. Ik moet gewoon even alleen zijn en dit met mezelf uitvechten. Er zullen mensen zijn die me nu niet erg professioneel vinden. ( je hebt er toch zelf voor gekozen)Maar dat is dan maar even zo. Niets is meer hetzelfde. Ik wil eerlijk naar mijn eigen aandeel kijken. Vanmiddag stelde ik de vraag nog aan manlief. Vind je me nog wel leuk? Hij moest er hard om lachen. Maar ik meende het echt. Ik vind mezelf namelijk helemaal niet meer leuk. Ik mopper, ik zeur en ik klaag. Ruim je kamer op, doe je huiswerk, maak geen ruzie. Of lijkt dit maar zo? Ik probeer uit te leggen aan de kinderen dat we dit toch echt met elkaar moeten doen, dan is het een stuk gezelliger. Niemand heeft hiervoor gekozen. Ik snap dat als alles wat zeker was en duidelijk nu ineens zo onzeker is het spanning oproept. maar we hebben geen keus. Ik heb geen enkel moment van ontspanning. ben heel de dag alle ballen omhoog aan het houden. Van politie, schoonmaker, administratief medewerker, brandweer, kok tot schooljuf en ergens er tussenin ook nog vrouw van en moeder en oma van. Kleinzoon is ziek. Hoge koorts en hoesten. Zit in quarantaine thuis. Het is allemaal zo spannend en onrustig. Dan kom ik weer uit bij de Bron van mijn leven. Heer zorgt u voor ons. Het is al bijna donker als ik terug kom van mijn avondwandeling. Ik zet er nog even flink de pas in. Thuis gekomen is de rust weergekeerd in huis en een beetje in mijn hoofd. Morgen ga ik het anders doen.
En voor we gaan slapen even alles weer goed op een rij zetten samen.

Het is vandaag niet alleen maar "niet leuk" geweest. De kinderen hebben allemaal goed hun schoolwerk gedaan. Voor het eerst zonder woede uitbarstingen. In tweetallen buiten spelen werkt een stuk beter. Het is alleen een gepuzzel om iedereen om beurten achter de computer hun werk te laten doen. Er is 1 kind dat een laptop van school heeft. Maar de anderen moeten het doen met 1 computer. En ze moeten veel digitaal werken. 
Ook hebben ze nog gewerkt aan de vlinders. Die moesten versierd worden met tekeningen. Dat ging eerst niet helemaal goed. Ze waren alleen maar aan het gek doen en elkaar aan het opjutten. En toen stonden er ineens hele rare tekeningen op. Ik vroeg hen of ze dit zo konden geven aan mevrouw.. uit de kerk. Ze keken me stomverbaasd aan. Nee, dat is een beetje gek ja. Dus moeten er een paar nieuwe worden geknipt. Geen probleem. 

Ik merk dat het hele gebeuren van het coronavirus de kinderen erg bezig houd. Het is lastig als je eigenlijk een bezoek met mama hebt en dat gaat niet door. Of je zou gaan logeren en je moet in het gezinshuis blijven. Het is niet alleen voor ons als gezinshuisouders moeilijk, maar ook voor de kinderen zelf.
Morgen woensdag. Een korte dag, zou onze jongste zeggen. Ja. Een korte schooldag. En in de middag maar iets leuks bedenken. We gaan er morgen weer een leuke dag van maken.