gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

dinsdag

week van gebed.

Wat was het zondag morgen even aanpoten zeg. Dan merk je dat je ongemerkt zo een team bent en op elkaar bent ingespeeld. Nu moest ik er alleen voor zorgen dat iedereen op tijd netjes en schoon aan het ontbijt kon. Maar we hebben het gered. Dan is de blijdschap weer groot als André weer heerlijk thuis is. Maandag dus eerst maar aan de slag om alles kleefplakchipskruimel vrij te maken. Want de chips lag zelf in het bed van pleegje. Dat ruimt op. Snel nog boodschappen doen en dan twee meiden ophalen voor de orthodontist. Daar moeten we iedere maand nog voor naar Papendrecht. Niet echt handig, maar we hebben weleens een pleegkind gehad die we hebben laten overstappen. Daar wordt je niet vrolijk van. De hele boel ging eruit en weer opnieuw erin. Omdat ze een andere techniek gebruikte. Dus we hebben ervoor gekozen om het hier af te maken. Gelukkig gaan ze ongeveer gelijk op, dus de afspraken zijn samen. Het eind is in zicht. Aangekomen daar voelde ik m'n rug al behoorlijk. Dat gaat niet goed. Regelmatig heb ik nog steeds behoorlijk rugklachten. In de loop van de middag ging het steeds slechter. Ik ging steeds krommer lopen. Maar ja, er moet nog zoveel gedaan worden. En dan is stil zitten of liggen voor mij echt een straf.  Eind van de middag ging het tussen de kinderen niet goed. Ons jongste pleegje heeft een terug val. Het is ook allemaal erg veel geweest het afgelopen weekend. Boos gaat hij stampend naar zijn kamer. Ik wil niet bij jou wonen en ik hoef geen eten en ik ga niet opruimen. Oké. Ik probeer zo rustig mogelijk tegen hem te praten. Prima dat je boos bent, en dat je dit op je kamer bent. Maar als je niet opruimt en de andere kinderen jou rommel moeten opruimen heeft dit consequenties. En eten hoeft ook niet, maar dan kan je direct je pyjama aandoen. Na een poosje is het rustig. Hij staat boven aan de trap en kijkt wat beteuterd. Kom je nog eten? vraag ik. Ja, ik zei toch dat ik eten wil. Ik dacht toch echt gehoord te hebben dat je zei: ik hoef geen eten. Opgeruimd is er al. Hij komt rustig eten. Maar is knorrig. Na twee happen hoeft hij niet meer. Wij gaan gewoon gezellig door met eten en kletsen en negeren zijn gezeur. Als het toetje komt wordt hij overgeslagen. Hij kijkt even boos, maar begrijpt al snel dat hij eerst zijn bord moet leegeten. Na het eten zingt hij wel netjes zijn psalm. je merkt duidelijk dat hij vecht tegen dit gedrag, maar het soms even niet in de hand heeft. Het is deze week de week van het gebed. Bij ons in de kerk is er iedere avond een gebed samenkomst. Maar dat is voor ons niet haalbaar om daar om zeven uur te zijn. Dus hadden we besloten om het thuis te doen. Ons verbonden voelend met al die andere mensen overal die ook bidden. Ik leg de kinderen uit wat het inhoud. Ze vinden het wel cool dat in heel het land mensen bidden voor dezelfde dingen. Bidden voor onze familie. Wie is je familie? Alleen je zussen en broers? Of gaat dit verder dan dat? De tekst is: Matt. 12: 49-50. Hij maakte een gebaar naar Zijn leerlingen en zei: Zij zijn Mijn moeder en Mijn broers. Want ieder die de wil van Mijn Vader in de hemel doet, is mijn broer en zuster en moeder. Er is een stukje bij om te lezen. En dan gaan we samen bidden. Niet alle kinderen willen iets bidden, maar dat hoeft ook niet. We gebruiken ook vaak gebedskaartjes. Dan is het voor de jongere kinderen makkelijker, want dat kunnen ze oplezen. Maar nu waren er punten genoemd om voor te bidden. Zelf onze jongste wilde wel bidden. Super om te zien hoe ze hierin groeien. Het is ook goed om als gezin hiermee bezig te zijn. Maar al te snel besteden we dit uit aan de kerk of school. Maar geloofsopvoeding begint thuis! Kijk voor der week van het gebed een op de website van evangelische alliantie. Het is zeker de moeite waard. Na het eten heb ik onze jongste maar direct op bed gelegd. Hij wilde gaan huilen, maar ik heb hem uitgelegd dat hij geen straf heeft, maar moe is en slaap nodig heeft om morgen niet weer steeds boos te zijn. Na het voorlezen komt er al een grote geeuw. Ik ben moe mama Jenny. Dat dacht ik al. Ga maar lekker slapen jongen. Ik neem als alle kinderen op bed liggen nog een warm bad en ga ook vroeg naar bed. Want die rug...Vanmorgen is het nog niet veel soeps. Ik loop krom van de pijn, dus eerst maar een pijnstiller. En dan vandaag maar rustig aan doen. Maar ja, rustig, wat is dat? De was moet gedaan, de bedden verschoond en opgemaakt. Elke keer als ik iets gedaan heb ga ik even liggen. Het gaat dus wat minder snel dan anders, maar dat moet dan maar. Nu merk ik dat de pijnstiller werkt, dus ga ik eerst de boodschappen maar doen. En dan maar weer liggen. Ik neem straks maar even de tijd om foto's te gaan plakken. Moet ook gebeuren en het vraagt niet veel inspanning van m'n rug. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten