gezinshuis

gezinshuis
de morgenster

vrijdag

Yes!

En u bent een stomme moeder. Ik wil helemaal niet bij jou wonen. Ik ga nergens wonen. Ik haat u allemaal.....Pleegje is boos. Heel boos. En dan kraamt hij er van alles uit, waar hij later spijt van heeft. Nou ja, spijt. Spijt om de gevolgen. Niet zozeer om wat hij gezegd en gedaan heeft. Hij liet weer één hap in zijn bord liggen. Hij maakt er echt een strijdpunt van. En ik negeer dat dan. Ik zeg niet dat hij het op moet eten. Maar regel is regel. Als je bord niet leeg is dan krijg je geen toetje. Dus zo gebeurde. Ik geef iedereen zijn toetje en toen ging hij eerst briesen. Weleens gehoord? Een kind dat briest? Nou, pleegje kan het. Maar iedereen eet onverstoord verder. En ander pleegje heeft het hoogste woord. Niemand bekommerd zich om een boos pleegje. Maar als je geen aandacht krijg door te briesen dan zoek je iets ander. Ineens vliegt de tafel omhoog. En we hebben best een grote zware tafel. Ik vlieg overeind en schuif zijn stoel recht en doe zijn armen over elkaar. Ons logeerpleegje kijkt verbaasd wat er gebeurt. Maar dit zint pleegje niet, dus bom zijn stoel vliegt naar achteren en hij rent weg. Ik roep nog: als je nu van tafel gaat kom je niet meer terug. Wij zingen nog de psalm en alle kinderen gaan voor hun time-out naar hun kamer. Ik ga naar ons boze pleegje toe. Maar daar is hij niet van gediend. Dus krijg ik een scheldorkest over me heen. Ik vraag hem beneden te komen. Nee! Ik mag toch niet meer daar komen? Je wilde me toch niet meer zien? Oh, wat nemen deze kinderen letterlijk wat je zegt. Ik bedoelde dat je niet meer naar de woonkamer mocht komen vanavond en nu naar bed gaat. Hij komt stampend naar beneden en gaat de douche in.Ik ga nooit meer in de woonkamer hoor, ik blijf altijd op bed en ga alleen maar slapen. Ik praat maar mee met hem. Natuurlijk mag je altijd op bed blijven. Maar nu moet je uitkleden en pyjama aandoen en wassen en tanden poetsen. Demonstratief staat hij voor me. Zijn anders zo guitige ogen spuwen vuur. Nee! Dan ga ik tot drie tellen en dan help ik je. Direct begint hij met uitkleden. Ik haal de riem niet uit m'n broek, die gooi ik zo in de was hoor. Tegelijkertijd is hij bezig de riem eruit te halen. Inwendig moet ik lachen. Hij maakt het zichzelf zo moeilijk. Hij is zo aan het mopperen. Totaal het grip kwijt. Als hij uiteindelijk in bed ligt wil hij niet zingen en voorlezen. Nou, dan doe ik het toch alleen? En ik lees een verhaal voor, terwijl pleegje zijn handen voor zijn oren houd. En dan ga ik zingen: ik ga slapen ik ben moe..Pleegje zingt niet mee en kijkt nog steeds heel boos. Maar ik vind het zo belangrijk dat het ritueel dan gewoon doorgaat. Voor deze kinderen zo belangrijk. Als ik zo weg zou gaan, zou hij zich zo verloren voelen. Ik geeft hem een kus. Hij draait zijn hoofd weg. Dus de kus komt op zijn krullenbos. Welterusten. Na vijf minuten slaapt hij. Moe van alle emoties. Onze logé heeft alles eens van een afstand aangezien. Donderdag gekomen. Even een time-out. Er zijn dingen niet helemaal goed gegaan, en pleegouders hadden even tijd nodig om alles te overdenken hoe ze verder wilden. En ik ben dan zo blij dat ik klaar kan staan voor iemand. Het is goed om elkaar zo te helpen. Soms gebeuren er dingen in je gezin die gewoon niet leuk zijn. En dan zeg ik het nog netjes. Dan is het goed om even eerst goed na te denken alvorens te handelen. En het heeft geholpen. Direct in de auto gezet en bij ons gebracht. En ook door ons geconfronteerd worden met je gedrag. Het kwam wel even binnen. En pleegouders kunnen, na deze time-out, weer met frisse moed verder.
Het is zo herkenbaar allemaal. Eigenlijk moeten we als pleegouders veel meer gebruik maken van elkaar. Kinderen met grote hechtingsproblematiek. Het vraagt veel van je als ouders en als gezin. En er is in de wereld om je heen vaak zoveel onbegrip. Anderen zien die leuke koppies en zien niet en maken niet mee wat er binnen de vier muren van je huis afspeelt. Kinderen zijn enorm beschadigd. En we willen ze zo graag helpen. Daarom zijn ze bij ons. Maar soms is het even op. En dan is het goed dat je op elkaar kan terug vallen.  

Vanmorgen kwam ons boze pleegje uit bed. En hij was het nog niet helemaal kwijt. Mopperend ging hij de douche in. Ik ben maar gewoon verder gegaan. Ik heb 's morgens vroeg niet zo'n zin in gemopper en herrie. maar soms ontkomt je er niet aan. Het viel gelukkig mee. Maar toen kwam de bus. En hij wilde boekjes meenemen. Maar de bus ligt vol met strips, dus die van ons blijven thuis. Boos stampend liep hij weg. Ik roep hem terug om zijn tas te pakken. Ik zie hem twijfelen, maar inmiddels weet hij dat ik hem echt niet kom brengen. Dus stampend komt hij weer binnen en pakt zijn tas. De chauffeur zegt: goede morgen.. Geen reactie. Stuiterend en stampend gaat hij de bus in. Succes juf!

En toen kwam het telefoontje waar ik heel de week al op zat te wachten. Uiterlijk donderdag: zeiden ze. Donderdag belde gezinshuis.com. Eigenlijk willen ze wel verder met alle drie de gezinnnen. Yes! Dat zou echt super leuk zijn. Een 100% ja hebben we nog niet , maar we gaan voor een volgend gesprek. Het moet dus wel heel gek gaan als het dan nog op niets uitloopt. We hebben goed kunnen laten zien wie we zijn en hoe we werken. Dat is overgekomen. Hier zijn we super blij mee, want onze droom is veel kinderen en jongeren een betere toekomst geven. En zoals het er nu uitziet komen er weer twee bij.

Nu eerst vakantie houden. Logeren en logé's krijgen. We gaan er een gezellige week van maken. 


1 opmerking: