kennismaking

De week is weer omgevlogen. Een volle en drukke week, maar ook met veel leuke dingen. Ons jongste pleegje heeft zijn schoolreis ook gehad. En wat heeft hij genoten. Het was zijn eerste schoolreis. Vol gesnoept en met veel indrukken kwam hij thuis. Met, hoe kan het anders, een pistooltje. Er kan water in, dus redelijk onschuldig. Hij was vol van de vliegtuigen. Hij is naar de vliegbasis in Gilze Rijen geweest. Maar ook de speeltuin was leuk. Moe maar voldaan lag hij op tijd in zijn bed.

Ik heb ook kennis gemaakt met één van de nieuwe pleegjes. Samen met zijn mentor en zijn moeder kwam hij kijken waar hij zou mogen wonen. Gewapend met fototoestel om alles vast te leggen. Of hij vragen had? Ja, maar ik ga ze niet stellen, dat doe jij maar: knikt hij naar zijn moeder.Verlegen kruipt hij dicht tegen zijn moeder aan. Ik vertel wat over ons gezinshuis, de kinderen, onze gewoontes. Nadat hij alles gezien heeft gaan ze weer. Dinsdag horen we meer. Dan kan moeder( en hijzelf) er over nadenken. Want ja, het is wel tot je achttiende. Dus je moet wel zeker weten dat je dit wil. En ik? Ik denk dat dit mannetje best past in ons gezin. En dat we met deze moeder goed kunnen samenwerken. Want dat is belangrijk. 

Het tweede jongetje gaat wat anders. Voogd wil eerst een gesprek over de situatie. Best, maar de tijd dringt wel. Anders moeten we het over de vakantie skippen. En dat is voor het kind niet fijn. Als je ergens gaat wonen als de school al is begonnen. Dus maar hopen dat we dit ook nog kunnen regelen voordat de vakantie begint. Met name voor school is dit belangrijk. Ook op school komen er nu onrustige dagen aan. Veel excursies, halve dagen, afscheid groep 8. Dus er blijft weinig over om een normale school dag mee te maken. Toch is dit wel even leuk, om te weten bij wie je in de klas komt en welke juf je krijgt. Dat neemt de spanning voor de vakantie al weg. 

Het wordt dus weer een spannende week. Waarin we gaan horen wie er bij ons komen wonen. De fotoboekjes die ik altijd maak voor nieuwe kinderen en hun ouders zijn klaar. Dus die kan ik ophalen. We hebben gemerkt dat dit altijd goed wordt ontvangen. Leuk om te laten zien aan je groepsleden. Maar ook voor ouders leuk om te zien waar hun kind komt te wonen en wie er allemaal in het gezinshuis wonen. 

En ik heb kennis gemaakt met de andere nieuwe gezinshuis ouders. En wat was dat leuk. Een feest van herkenning. We zullen in de toekomst meer met elkaar optrekken. Kennis en ervaring delen. Het klikte ook tussen ons allemaal. Dus dat komt best goed. 

Onze kinderen hebben hun visie wat aangepast. Ze maken nu niet alleen maar armbandjes, maar vinden op internet allerlei andere dingen die stap voor stap voorgedaan worden. Een uiltje, een dolfijntje. Ze zijn zaterdag heel de dag bezig. Overal liggen elastiekjes. Grrr. Ik denk dat de helft in mijn stofzuiger terecht komt. Na een klein poosje komt er echter een gebrul uit de speelkamer. Pleegje heeft het niet naar zijn zin. De meiden moeten mij helpen en voor mij een dolfijn maken. Maar daar hebben de meiden even geen zin in. Wij zijn met iets moeilijk bezig en dan kunnen we hem niet helpen. Ik neem pleegje even mee. Hij snuift uit in de woonkamer en als hij rustig is gaat hij het weer proberen. Dit herhaalt zich een aantal keren. Tot hij helemaal uitbarst in woede. Want het lukt hem niet. Hij wil het ook doen ,maar het is gewoon te moeilijk. En dan kan hij zich er niet bij neerleggen dat hij gewoon iets anders moet maken. Als hij uit getierd en geschopt is op zijn kamer komt hij terug en kiest wat anders uit om te maken. Maar ik snap het wel. Vanmorgen (zaterdagochtend) denk je te kunnen uitslapen, maar is meneer om half 6 wakker en heeft er even voor gezorgd dat de rest van het gezin ook wakker was. En nu heeft hij te weinig geslapen. Dat is 's avonds dus heerlijk vroeg in bad en naar bed. Zondag was het niet beter. Veel gehuil en geblaas. Vandaag ging het goed. Voldoende uitgerust. Heerlijk geloomd. Ik hoop toch dat ze straks iets anders bedenken om te doen. Want het is een kostbare geschiedenis.