vol verwachting

Tweede Pinksterdag. Na een heerlijk laat ontbijt zijn we even naar het huis schuin achter ons gelopen. Er zou een tocht zijn met paarden en span. Dus voor de kinderen wel erg leuk om te kijken. En dat vonden ze inderdaad super leuk. Het ene span was nog mooier dan het andere. Toen we terug liepen naar huis kwam er een span achter ons en vroeg: waar wonen jullie? " Daar om de hoek": zeiden de kinderen. "Willen jullie misschien meerijden dan?"Dat laten de kinderen zich geen twee keer zeggen. En moeders ging achterop staan. Want met vijf kinderen was de kar vol. Maar dat drukte de pret niet.
In de middag werd het bad opgezet. En dan denken ze dat je er direct in kan. Maar nee, dat duurt wel even voor dat die vol is. Zin om te koken had ik niet echt dus bedachten we dat het wel leuk is om een keer met de club te gaan wokken. André belt even naar Hoogerheide om te vragen of er plek is voor 11 personen. En dat was er.  Toen we op het punt stonden om weg te gaan druppelde er nog twee kinderen binnen. Wokken? Mmmm, dan gaan we ook mee. Dus togen we niet met elf maar met dertien man naar Hoogerheide.We zijn hier nog niet geweest, dus het is even afwachten hoe het is. Maar we zijn niet teleurgesteld. Super goed. En de kinderen hebben genoten. Zelf je eten halen is zo leuk. Ze deden het ook super goed. We hadden van te voren gezegd: pak niet teveel ineens maar ga een paar keer voor een beetje. Dan eet je in elk geval alles op. En dat deden ze.
Dinsdag mochten we mee met de schoolreis van de basisschool van onze kinderen. En wat was dat gezellig. Juf Jenny en Meester André. Wat moesten onze kinderen daarom lachen. Als eerste bezochten we het museum in Eindhoven. Van begin tot Eindhoven De kinderen kregen in drie leeftijdscategorieën allerlei dingen te doen. André en ik zaten in dezelfde leeftijdsgroep. De kinderen maakten bij ons van wol een armband, een kaars, ze bakten pannenkoeken op een vuur en mochten hout hakken en touwslaan. Er werd overal goed uitleg bij gegeven. Het was ontzettend leuk en leerzaam. In de middag zijn we naar speeltuin de Vrouwenhof in Roosendaal geweest. Een beetje jammer dat het ging regenen. Maar dat mocht de pret niet drukken. De schoenen en sokken gingen uit en hup, iedereen ging de speeltuin in. Koud was het niet. Thuis gekomen stond ons jongste pleegje al te wachten. Hij is opgevangen door zijn vorige pleegmoeder. Dit pleegje zit op het speciaal onderwijs, dus zijn schoolreis komt nog. Direct toen hij ons zag betrok zijn gezicht. Boos en tranen. Hij wilde niet met ons mee, maar daar blijven. En dat gaat nu eenmaal niet. Je woont bij ons. Tot we thuis waren heeft hij boos gekeken en gesnoven. Maar al snel draaide hij bij. 
Hij heeft een leuk vooruitzicht. Want woensdag gaat hij naar mama en komen daar ook zijn broers. En dan kunnen ze weer heerlijk genieten van elkaar en spelen. 
Woensdagmiddag was het speelmiddag. De kinderen hebben heerlijk gezwommen. Het bad is vol en de zon heeft er al opgestaan. Dus op ons jongste pleegje na die naar mama ging, bleven alle andere kinderen thuis spelen. Met nog een vriendje en vriendinnetje. 
En toen was daar het telefoontje waar we al zolang naar uitkijken. 
We hebben twee kinderen (jongens) uitgezocht die we op papier bij jullie vinden passen. Mogen we hun profiel sturen? Jaaaa, natuurlijk. En wat is dit leuk. Of het echt wat gaat worden moeten we nog afwachten. Maar dat wat we hebben kunnen lezen ziet er goed uit. Deze jongens zullen zeker in ons gezin passen. De komende tijd zal dus een tijd van kennismaken worden, logeren, ouders ontmoeten. Oh wat vind ik dit leuk. Ik ga direct aan de slag om voor beide jongens een fotoboekje te maken en voor hun ouders. Ik maak altijd een boekje met foto's van ons huis, onze gezinsleden. En ik beschrijf de dingen die we doen met elkaar. Zo krijgen ze een indruk hoe het is om bij ons te wonen. We hopen dat ze voor de zomervakantie kunnen komen. Dan kunnen ze alvast wennen voordat ze weer naar school moeten. Ik vertelde het iemand uit mijn vriendinnenkring. Leuk zeg dan ben je een beetje zwanger: zei ze. In verwachting van een kind, twee kinderen, dat in je hart mag groeien. Waarmee we even op weg mogen gaan, met de familie die soms wel soms niet betrokken is. Voor wie we mogen zorgen, ze mogen leren en gewoon met elkaar genieten van de gewone dingen.  Vol verwachting kijken we uit naar de komende tijd.