Uganda deel 1

I can't save the world, Jesus does.
Hier hield ik me steeds aan vast.
Als ik de uitzichtloosheid van de mensen zag. De armoede rook.
Vanaf dag 1 werd ik gegrepen door dit land. Uganda. Afrika.
Prachtig land met uitgestrekte natuurgebieden en wild. Maar het contrast is zo groot als je in de dorpen komt en in de sloppenwijken. Daar waar een moeder vandaag niet weet wat haar kind morgen eten zal. Daar waar zoveel moeders er alleen voor staan.
Ik denk aan onze kinderen thuis. Onze pleegjes. Wat is het ondanks alle strubbels die we tegenkomen in pleegzorgland, toch een voorrecht om te wonen in een land waar er gezorgd wordt voor kinderen in de knel. Ik herken de trauma's van de kinderen en hun ouders. Maar in ons land is er zoveel hulp dat er uitzicht is. In Uganda heb ik zoveel uitzichtloosheid gezien. De cirkel van armoede en trauma die moeilijk te doorbreken is.
Maar ik heb ook hoop gezien. Hoop in de ogen van de mensen. Hoop in de ogen van de kinderen. Hoop op de projecten waar kinderen een kans krijgen. Hoop en geloof in een God die boven alles staat.  Ik heb gezien hoe waardevol het is om een kind te sponsoren.
Dag 1 was de dag van aankomst. Een lange vliegreis en toen nog met de bus naar het hotel. Vermoeid kwamen we aan in ons eerste hotel. Maar van slapen kwam niet veel. 

De tweede dag hebben we een project bezocht van Compassion. Child Survival Programma. Dit programma is voor moeder en baby's die zonder hulp weinig overlevingskans hebben. Door middel van voedsel, (medische) zorg en voorlichting worden zowel moeder als kind ondersteund en bevrijd uit uitzichtloze en levensbedreigende situaties. We hebben gesproken met de moeders en zijn op een huisbezoek geweest bij Naomi die met haar zoontje woont in de slums van Kampala.

Dag 3 was de ontmoeting met mijn twee sponsorkinderen. Wat heb ik hiernaar uitgekeken. Rugzakjes gevuld voor henzelf maar ook een rugzakje voor de familie. We brengen de dag door in een overdekte speeltuin in Kampala. Bij binnenkomst staan de kinderen met hun begeleiders al in een kring en zingen een welkomslied. Mijn ogen speuren de rij af of ik mijn kinderen al ontdekken kan. Maar dat is lastig. Als de naam van het kind en sponsor wordt geroepen rent er een kind op me af. Dit is zo ontroerend, een kind dat jou kent van je brieven en foto's die je hebt gestuurd, rent zo in je armen. Gelukkig is er een tolk bij die kan vertalen. En ook kan vertellen hoe het met de kinderen op school en thuis gaat. Beide kinderen genieten van alles wat er te doen is in de speeltuin. Maar ook van het samen voetballen, bellenblazen, foto's maken, eten en het uitpakken van het rugzakje met spulletjes. 

Margaret en Brighton

En dan komt aan het einde van de dag het afscheid. Dat is nou niet echt mijn sterkste kant. Maar we hadden elkaar, mijn nichtje Erica en ik. 

En dan overheerst toch de dankbaarheid. Dat ik met eigen ogen heb mogen zien hoe ik het verschil kan maken in hun leven. Door deze kinderen te sponsoren krijgen ze een kans om te ontsnappen uit de armoede.